Ostropest plamisty stymuluje produkcję glutationu – najważniejszego naturalnego antyoksydantu, detoksykanta i stymulatora odporności, niezbędnego w organizmie. Zawiera sylimarynę, która sama jest antyoksydantem, a ponadto regeneruje komórki wątroby i chroni je przed szkodliwym działaniem toksyn i alkoholu. Ostropest plamisty dzięki zawartości sylimaryny łagodzi dolegliwości żołądka i wątroby wywołane długotrwałym przyjmowaniem leków. To prawdziwy fenomen ziołolecznictwa znany od kilku tysięcy lat!
Co to jest ostropest plamisty?
Ostropest plamisty to roślina występująca w rejonie Morza Śródziemnego i w Azji. „Święty oset”, „oset św. Marii” czy „mleczny oset” to nazwy zwyczajowe, odwołujące się do legendy, wedle której białe plamki na liściach ostropestu to pamiątka po kroplach mleka Matki Boskiej karmiącej Dzieciątko Jezus. Ostropest plamisty już w starożytności stosowano jako naturalny lek na wątrobę, a w średniowieczu uznano go za fenomen ziołolecznictwa. Skąd się bierze niezwykle skuteczne działanie ostropestu plamistego? Naukowcy stwierdzili, że łuska nasion ostropestu jest bogatym źródłem sylimaryny (to zespół tzw. flawonolignanów) – zawiera jej od 1,5 do 3%. Nasiona ostropestu zawierają ponadto ok. 20% oleju o wysokiej zawartości kwasu linolowego (ok. 60%), sterole z tokoferolem, fosfolipidy i około 25-30% białka (Norman i in. 1994). Ostropest plamisty właściwości zawdzięcza przede wszystkim zawartości sylimaryny. Dlaczego sylimaryna jest tak ważna dla zdrowia?
Sylimaryna – działanie (ostropest plamisty na wątrobę)
Sylimaryna wykazuje ochronne działanie na błonę śluzową żołądka, stymuluje wydzielanie soku żołądkowego i żółci, natomiast jej najważniejsze zadanie to ochrona komórek wątroby. Sylimaryna chroni zarówno przed wirusowym zapaleniem wątroby typu B i C, jak również przed czynnikami uszkadzającymi jej komórki, takimi jak: alkohol, metale ciężkie, rozpuszczalniki organiczne. Pomaga również regenerować komórki wątroby, stymulując biosyntezę białek i zwiększając procesy podziałów w uszkodzonych komórkach (Szczucińska i in. 2003, s. 718). Jest skuteczna w leczeniu marskości wątroby, przewlekłego zapalenie wątroby, stłuszczenia wątroby i zapaleń dróg żółciowych (Murray, Pizzorno, 1999, s. 448). Wywiera korzystny wpływ w zaburzeniach trawienia i pracy wątroby, których przyczyną jest zażywanie leków – to bardzo dobra wiadomość dla osób, które przyjmują jednocześnie wiele leków na różne choroby (Wawer, 2010). Sylimaryna wzmacnia detoksykujące możliwości wątroby, nie tylko przeciwdziałając obniżaniu się poziomu glutationu w wyniku działania toksyn czy alkoholu, lecz także w normalnych warunkach stymulując wzrost poziomu glutationu, odpowiedzialnego za oczyszczanie organizmu, o ok. 35% (Murray, Pizzorno, 1999, s. 448). A właśnie od glutationu zależą możliwości detoksykujące wątroby – bez niego organizm nie mógłby bronić się przed toksynami.
Sylimaryna – naturalna detoksykacja, wyższy poziom glutationu
Sylimaryna to jeden z najsilniejszych antyutleniaczy wśród flawonoidów. Nie tylko może zahamować destrukcyjne działanie wolnych rodników, lecz także wspomaga wzrost poziomu glutationu – najważniejszego antyutleniacza znajdującego w organizmie (Szczucińska i in. 2003, s. 718). To właśnie od glutationu d którego zależy skuteczność wszystkich innych przeciwutleniaczy W badaniach przeprowadzonych w 2009 r. udowodniono, że sylimaryna może chronić mózg przed stresem oksydacyjnym i wywoływanymi przez niego procesami neurodegeneracyjnymi. W badaniach wykazano także, że podanie szczurom sylimaryny przed podawaniem im przez 3 dni leków zawierających paracetamol (to częsty składnik leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych) zapobiegło spadkowi poziomu glutationu i witaminy C w organizmie (Nencini, 2007). Wynikająca z badań zależność pomiędzy poziomem glutationu a dostarczaniem do organizmu sylimaryny jest bardzo obiecująca, ponieważ samego glutationu nie można suplementować. Można jedynie dostarczać do organizmu składniki, np. białko serwatkowe WPC 80 zawierające cystynę metabolizowaną do cysteiny, z której będzie go syntetyzował. Spożywanie łuski ostropestu bogatej w sylimarynę może być kolejnym skutecznym sposobem na podwyższanie poziomu glutationu w organizmie.
[Dowiedz się więcej o glutationie, odpowiedzialnym za prawidłowe funkcje wątroby i nie tylko]
https://www.sante.pl/jedz-zdrowo/glutation-klucz-do-zdrowia-i-dlugowiecznosci/
Ostropest plamisty – dla kogo?
Zdrowa dieta nie może obejść się bez ostropestu plamistego. Sylimaryna, której dostarcza, podnosi poziom glutationu – najważniejszego naturalnego antyoksydantu. Glutation jest potrzebny organizmowi do neutralizacji wolnych rodników, stymulowania układu odpornościowego i detoksykacji. Ostropest plamisty jest polecany w diecie osób mających dolegliwości wątroby, żołądka i dróg żółciowych, oraz przyjmujących leki. Należy koniecznie wprowadzić go do jadłospisu, jeśli spożywa się ciężkostrawne i tłuste potrawy oraz produkty zawierające konserwanty i sztuczne składniki (zdecydowanie odradza się spożywanie takich produktów!). Jeśli przed nami przyjęcie, na którym stoły będą uginać się od jedzenia, nie zapominajmy o spożywaniu w domu nasion ostropestu plamistego. Ostropest powinien być także obowiązkowym elementem diety w sezonie grillowym, gdy w naszym menu wzrasta ilość pieczonego mięsiwa.
Jak spożywać ostropest plamisty?
Ostropest plamisty najlepiej spożywać w postaci drobno zmielonej i odtłuczonej, ponieważ tłuszcze roślinne łatwo się utleniają. Można go dodawać do zup, gulaszów, potraw mięsnych i warzywnych. Sprawdzi się jako dodatek do sałatek i omletów. Owsianka czy musli z ostropestem plamistym to sposób na zdrowe śniadanie. Mielonym ostropestem można posypywać pieczywo i pasty kanapkowe, jak również dodawać go do smoothie i koktajli owocowych. Zaleca się stosować do 2 łyżeczek ostropestu plamistego dziennie. Ostropest plamisty nie jest natomiast polecany niemowlętom i dzieciom do lat 3.
Literatura:
M.T. Murray, J. E. Pizzorno, Natural Medicine, London 1999.
C. Nencini, G. Giorgi, L. Micheli, Protective effect of silymarin on oxidative stress in rat brain Phytomedicine, 2007, nr 14, s. 129-135.
N.G. Norman, H. Bisset, M., Wichtl, Herbal Drugs and Phytopharmaceutical, Stuttgart 1994.
A. Szczucińska, A. W. Lipkowski, B. Baranowska, W. Walisiewicz-Niedbalska, K. Różycki, H. Maciuszczak-Kotlarek, Utylizacja odpadu nasion ostropestu plamistego, „Rośliny Oleiste” 2003, t. 24, s. 717-724.
I. Wawer, „Święty oset” na ratunek wątrobie, 2010, źródło:
http://naukadlazdrowia.pl/%E2%80%9Eswiety-oset%E2%80%9D-na-ratunek-watrobie
